10 Κλασικά Τσάμικα τα ερμηνεύουν 10 μεγάλοι τραγουδιστές και μεγάλα Κλαρίνα

Εγκαίνια Ζωγραφικής έκθεσης Δημήτρη Κατσικογιάννη στα Τρίκαλα 25-4-1988

ΤΡΟΪΚΑΝΟΙ ΤΑ ΓΕΡΑΚΙΑ ΤΗΣ ΔΥΣΗΣ

ΤΡΟΪΚΑΝΟΙ ΤΑ ΓΕΡΑΚΙΑ ΤΗΣ ΔΥΣΗΣ

Όρμησαν τ' Αρπαχτικά τους, στ' αχαμνό μας το τομάρι

και μας στήνουνε στον τοίχο στο γνωστό τους το νταμάρι.

Κάθε λάθος τους πληρώνει, ο λαός χωρίς να φταίει,

για πειράματα μας έχουν και η χώρα παραπαίει.

******

Κρίμα σ' όλες τις σπουδές τους, οι ταγοί που έχουν κάνει

οι αποφάσεις όπου παίρνουν, το λαό μας τον ξεκάνει.

Δεν μπορούν να εξηγήσουν, σ' όλα τα  πτωματοφάγα

στα αδίστακτα κοράκια και στα άγρια αδηφάγα.

******

Ως εδώ και μη παρέκει, ότι έχετε προτείνει

την ανέχεια μεγαλώνει, και την φτώχεια παρατείνει.

Η λιτότητα που λέτε πως ανάπτυξη θα φέρει

κάποιοι άγρια κονομάνε κι ο λαός μας υποφέρει.

******

Κι άν το φτύσιμο το έχουν ανοιξιάτικες σταγόνες

κι αν τα τρωκτικά γελάνε κι ακονίζουν τις σιαγόνες

πρέπει τώρα να τους πείσουν, όλα τούτα που ζητάνε

είναι πράγματα αστεία κι ούτε που το συζητάνε...

******

Αν δεν δώσουν ένα τέλος, στις πολλές τους απαιτήσεις

που ζητάνε κι άλλη πείνα, σ' όλες τους τις συναντήσεις

Τότε θάρθει πως προβλέπω, τέτοια σύγχυση στη χώρα

μα και σ' όλη την Ευρώπη, μία ΤΡΙΤΗ μαύρη ΜΠΟΡΑ.

                                   3η Μαρτίου 2017 Μίμη Οικονόμου

1994 Ο ΔΗΜΑΡΧΟΣ Κώστας Παπαστεργίου Εγκαινιάζει της Αίθουσας του Απόστολ...

ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΜΟΥ ΔΡΑΧΜΗ.

ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΜΟΥ ΔΡΑΧΜΗ.

Αχ  δραχμή μου αγαπημένη που σε βάλανε στην άκρη

κάποια ανώριμα παιδιά σου δίχως πόνο δίχως δάκρυ.

Ποιοι, δραχμή μου ωφεληθήκαν, απ την δικιά σου απαξία;

κι ήρθε νόμισμα στη χώρα, που μας είπαν έχει αξίa!.

******

Ποια αξία αλήθεια είχε, στους δικούς μας τους αγρότες

στους υπάλληλους, εργάτες, στις καινούργιες τους τις ρότες.

Πόσα κέρδισε ο λαός μας, με το ΕΥΡΩ στην εξουσία;

Μα και ποιοι τα οικονομήσαν,  τούτο είναι η ουσία.

Ο Λαός είναι αλήθεια έχει χάσει τα πασχάλια.

Ζει μετ' από τόσα χρόνια, μες τα μαύρα του τα χάλια.

******

Της Ευρώπης το Κεφάλαιο, ήρθε  έκτισε θηρία

καταστήματα και ράφια  γιατί είχαν θεωρία.

Όπου πάνε, να μαζεύουν ότι έχει κάθε χώρα,

κάθε ευρώ και κάθε γρόσι και ν' αφήνουνε την ψώρα.

Κι αφού πήραν το ψαχνό μας, κλείσαν πόρτες και φανάρια

και μας άφησαν ρεγάλο, κτίρια, αδειανά κουφάρια.

******

Κάποιοι γίνανε και πλούσιοι τα φουσκώσαν τα κεμέρια,

όλοι τους δικαιολογούνται, με απίθανα χαμπέρια.

Η κακιά η ώρα φταίει, σ'  όσα γύρω μας συμβαίνουν

οι απλήρωτοι εργάτες, όμως δεν καταλαβαίνουν.

Που σαν άνθρωποι κρατάμε, κάμποσα εκατομμύρια

μήπως και επιτεθούμε, από νέα ορμητήρια!!!

******

Αχ δραχμή αγαπημένη τώρα ο λαός στενάζει

να γυρίσει πάλι πίσω, η δραχμούλα μας φωνάζει.

Να 'ρθει πάλι μες το σπίτι για να βρούμε ηρεμία

για να φύγει τούτη η μπόρα νάρθει πάλι νηνεμία.

Έλα πίσω, κινδυνεύει η γλυκιά σου η Πατρίδα,

πριν χαθεί μέσα στην μπόρα, είσ' η μόνη της Ελπίδα.

******

 Η Μεγάλη Γερμανία, σαν το ΕΥΡΩ χρεοκοπήσει,

το χρυσό που 'χει μαζέψει, νέο Μάρκο θα αναστήσει,

παντοδύναμο θα είναι, κάθε τι θα της περνάει.

Tόση δύναμη θα έχει π' όλα θα τ' αλωμανάει...

Έχει βάλει σαν σκοπό της όλους να μας κατακτήσει

και τον έλεγχο στις χώρες, μ' άλλον τρόπο ν' αποκτήσει.

Μίμης Οικονόμου

                                   9-2-2017   

ΡΕΜΠΕΤΕΣ ΣΕ ΔΗΜΟΤΙΚΑ Μια μικρή Τσελιγκοπούλα Τσάμικος Ρένα Ντάλια Κλαρίν...

ΤΣΕΡΚΕΣ ( Που είναι εκείνος ο καιρός ( Νίκη Τράμπα - Με την καταπληκτική...

ΚΑΤΟΧΗ! ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΠΑΣΧΑ ΤΟΥ 1944

ΚΑΤΟΧΗ! ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΠΑΣΧΑ ΤΟΥ 1944

 η θυσία 10 πατριωτών στης 18 του Απρίλη

Τα Τρίκαλα, ΤΟΤΕ, ήταν μία μικρή πόλη και τα γύρω γνωστά μας χωριά, αρκετά απομακρυσμένα. Ανάμεσα στα χωριά χωράφια σπαρμένα, μεριές για να βόσκουν τα κοπάδια τους, μαντριά και στρούγκες.  

Κυριακή 16 του Απρίλη το Άγιο Πάσχα. 1944 η Ανάσταση εκείνη έγινε ευχή να είναι το τελευταίο Πάσχα που γίνεται με την Πατρίδα μας σκλαβωμένη.

Στον ορίζοντα είχε αρχίσει να χαράζει. Από παντού, από όλα τα μέτωπα, έρχονταν μηνύματα αισιόδοξα, Το θηρίο που για πέντε χρόνια ροκάνιζε σάρκες αγωνιστών, κατέστρεφε υποδομές σκλάβωνε χώρες. λαβώθηκε και ένα, ένα του έβγαζαν τα δόντια. Οι σκορπισμένες δυνάμεις του, πάνω στην κακία τους κατέστρεφαν ότι χρήσιμο είχε απομείνει στους τόπους που είχαν κατακτήσει. Ένας νέος ήλιος έβαψε με χιλιάδες καινούρια χρώματα την Ανατολή, χρώματα που σχεδόν μία 4ετία είχαν ξεχαστεί. Φαίνεται πως γύριζαν και πάλι όλες τους οι αποχρώσεις. Και η φύση ο μεγάλος δημιουργός αποζημίωνε φέτος του κατοίκους ετούτης της πόλης και τα γύρω χωριά, με τις ομορφιές του. Στον μεγάλο καμβά του Κάμπου είχε κεντήσει μέσα στο καταπράσινο τοπίο, αγριολούλουδα με χρώματα, σχέδια και συνθέσεις που μόνο αυτή ξέρει να φτιάχνει. Όλα ήταν ανθισμένα ακόμα και οι σκέψεις των αγωνιστών, για να κρατήσουν ψηλά το φρόνημα των κατοίκων της Πόλης και των χωριών, όπως το  έκαναν σε όλη την κατοχή, είχε γίνει ένα μεθύσι. Είχαν αποφασίσει να απαγάγουν ντόπιους συνεργάτες των Γερμανών, ανθρώπων που δυνάστευαν τα χρόνια της κατοχής. Κάποια από αυτά τα ονόματα έμειναν σαν η μαύρη σελίδα της εποχής και όλοι τους, τουλάχιστον οι φανεροί έφυγαν από την περιοχή μας. Άλλοι ακολούθησαν τους Γερμανούς άλλοι σκοτώθηκαν στην πορεία και άλλοι πήγαν και χάθηκαν στην ανωνυμία της Αθήνας. Οι μη φανεροί κρύφτηκαν ακόμα περισσότερο στις δάφνες του ρουφιάνου, και συνέχισαν το θεάρεστό τους έργο και μετά το 1950. Το σχέδιο είχε καταστρωθεί και η απόφαση πάρθηκε από τους υπεύθυνους του ΕΑΜ. Και ο πυρήνας ήταν Θανάσης Τσουμένης, Φαρμακοποιός εκπρόσωπος του ΚΚΕ στην Νομαρχιακή επιτροπή το ΕΑΜ Τρικάλων. Ο Νίκος Λέγκας Γεωπόνος ανώτερος υπάλληλος της Διεύθυνσης Γεωργίας Τρικάλων, Υπεύθυνος του ΕΑΜ πόλης  Ο Διονύσιος Δρακονταειδής Αγρονόμος Επόπτης της αγροτικής ασφάλειας Τρικάλων. Στέλεχος της οργάνωσης Πόλης Και πέρα από τους εφεδροελασίτες υπήρχαν και οι ΕΠΟΝΙΤΕΣ που εκείνο τον καιρό ήταν παντού και το έργο τους στον αγώνα εναντίον του κατακτητή δραστήριο και πολύμορφο, Από πληροφορίες, μέχρι και μεταφορά όπλων πυρομαχικών και εφοδίων. Σαν ημέρα εκπόνησης του σχεδίου διάλεξαν την 17 του Απρίλη το βράδυ, Έπρεπε να συγκεντρωθούν στην περιοχή κόκκινος Πύργος, στο μαντρί του Στάμου, που ήταν μεταξύ Πύργου και Ρόγγια, όλες οι δυνάμεις του εφεδρικού ΕΛΑΣ από τα γύρω χωριά Αγία Μονή. Πυργετού, Κόκκινου Πύργου, Κεφαλόβρυσου, Ρογγίων, Γοργογύρι, της πόλης κ. λ. π. Και εκεί θα περίμεναν αυτούς που είχαν αναλάβει να φέρουν σε πέρας την απόφαση,. Η ώρα περνούσε και καμιά είδηση δεν έφτανε στο μαντρί, Ακόμα και οι μικροί, ΕΠΟΝΙΤΕΣ, Βασίλης Ευθυμίου, Αχιλλέας Νταούλας που είχαν πάει να φέρουν πόσιμο νερό στου συγκεντρωμένους είχαν επιστρέψει. Άρχισαν να ανησυχούν, κάποιοι που γύρισαν από την αποστολή που είχαν ετοιμάστηκαν να φύγουν. Ο Νίκος Λέγκας τους είπε να ξαπλώσουν γύρω από το γρέκι του μαντριού να μην κινηθούν μέσα στην νύχτα και κάποιο μάτι τους δει και κινήσουν οι υποψίες, όσπου να γυρίσουν όλοι . Έτσι και έγινε, ξάπλωσε ο καθένας όπου και όπως μπορούσε και περίμεναν να μάθουν τι απόγινε.

*****

Πλησίαζε η ώρα τρείς και μισή μετά τα μεσάνυχτα, ήδη ο Απρίλης είχε αλλάξει

 Ημέρα, η Δευτέρα έγινε Τρίτη και η ημερομηνία από 17 έγινε 18 του Απρίλη του 1944  Όταν άστραψαν φωτοβολίδες πάνω από το μαντρί και το γρέκι του Στάμου. Η νύχτα έγινε μέρα, προδομένη η επιχείρηση από ρουφιάνους, μέχρι το μέρος που θα ήταν συγκεντρωμένοι ήξεραν. είχαν πλησιάσει αθόρυβα κοντά στο μαντρί. Και το πολυβόλο των Γερμανών, άρχισε να ξερνά το καυτό του, μολύβι, Χωρίς χρονοτριβή ο Γιώργος Ρόγκας και ο Βαγγέλης Στάμος πήραν τα αυτόματα και έβαλαν εναντίων των Γερμανών μία σφαίρα πέτυχε και άφησε το πολυβολητή των Γερμανών χωρίς πνοή, και το πολυβόλο χωρίς χειριστή Οι Γερμανοί οπισθοχώρησαν να ανασυνταχτούν, σε αυτό μικρό διάστημα, Ο Βαγγέλης Στάμος με ταμπούρι τις κοπριές του μαντριού φωνάζει στους άλλους να φύγουν και αυτός τους καλύπτει. Και πάλι φωτοβολίδες στον ουρανό, σκορπίζοντας για άλλη μια φορά το σκοτάδι, Αρκετοί είχαν προλάβει να χαθούν μέσα στα σιτάρια και προς το ποτάμι του Πηνειού. Μια όμως σφαίρα βρήκε τον Βαγγέλη και του έκοψε το νήμα της ζωής. Οι ριπές των Γερμανών και συνεργατών πολλαπλασιάστηκαν μία από αυτές βρήκε τον Βασίλη Ευθυμίου που τον άφησε νεκρό πάνω στο φράχτη πριν προλάβει να τον δρασκελίσει, άλλη μία σφαίρα βρήκε στον αυχένα τον Θανάση Τσουμένη και τον τραυμάτισε βαριά. Τον μετέφεραν την ημέρα στο Νοσοκομείο Τρικάλων όπου όμως μετά από λίγες ώρες ξεψύχησε. Τα δυο παλληκάρια το Βαγγέλη & τον Βασίλη τους βρήκαν την άλλη μέρα και θάφτηκαν το ίδιο βράδυ στο νεκροταφείο του χωριού τους. Ψάχνοντας στα στάρια με το ξημέρωμα Γερμανοί με τους συνεργάτες, εντόπισαν και συνέλαβαν τον Νίκο Λέγγα και τον Διονύσιο Δρακονταειδή. Πήγαν και τους έκλεισαν στο υπόγειο του Δημόσιου Ταμείου που τότε ήταν στην Οδό Απόλλωνος. Τους πολλούς τους είχαν συγκεντρώσει στο δημοτικό σχολείο του Πυργετού. Μετά την γνωστή ιστορία, με το κρέμασμα των πέντε ηρωικών ΕΠΟΝΙΤΩΝ στις 18 του Απρίλη, στην πλατεία Ρήγα Φεραίου, Ήρθε και η μέρα να ταξιδέψουν για τον Ήλιο και οι δύο επιστήμονες που οι Γερμανοί τους εκτέλεσαν στην περιοχή της Αγίας Κυριακής κοντά στο Πηνειό όπου τους έθαψαν στον ίδιο λάκκο. Ήταν Παρασκευή την ημέρα που γιόρταζε στα Σαράγια Η Παναγία Ζωοδόχου Πηγή. Λογάριαζαν με τον τρόπο αυτόν δεν θα είχαν περίεργους και έκαναν το έγκλημά τους. Οι άνθρωποι αυτοί είχαν φύγει μακριά από τα ανθρώπινα, είχε φωλιάσει μέσα τους μίσος, κακία, απανθρωπιά, είχαν ξεπεράσει από καιρό τα ζωώδη ένστικτα. Εκείνα τουλάχιστον σκοτώνουν να ζήσουν, ετούτοι σκότωναν από ευχαρίστηση. Κοντά σε αυτά τα τέρατα του Ναζισμού, ακολουθούσαν οι τριεψιλίτες, οι ντόπιοι συνεργάτες τους, που πολλές φορές ξεπερνούσαν σε θηριωδία και τα SS.  

                                                                    *****
Αλλά οι άλλοι πέντε νεκροί, στο μαύρο εκείνο Πάσχα ποιοι ήταν; Γιατί! για να δοθεί και μία αρχή στην θυσία των πέντε ΕΠΟΝΙΤΩΝ, να μάθουμε αν αυτά που έκαναν ήταν έτσι απλά κάποιες πατριωτικές εξάρσεις; Ή ήταν μία οργανωμένη αντίδραση που η κορύφωσή της είχε την θυσία; Και βέβαια ήταν μια οργανωμένη αντίδραση, από τα πρώτα χρόνια της σκλαβιάς συμμετείχαν στον αγώνα που τόσο χρειάζονταν η Πατρίδα τους  για να ακούσει κάποια στιγμή τις καμπάνες τις λευτεριάς. Και όλοι ήξεραν πως  για να έρθει η λευτεριά χρειάζονταν θυσίες, ακάματος αγώνας, χρειάζονταν δύναμη, καθοδήγηση, βήματα προσεκτικά, που πέρα από την δικιά τους προστασία, έπρεπε να αντέχουν και στις πιέσεις, τα βασανιστήρια, να προστατεύουν από τους κάθε λογής, λογής, κινδύνους, που παραμόνευαν παντού, τους άλλους αγωνιστές. Οι προσφορά τους ήταν σημαντική, είχαν φτάσει σε επίπεδο να ενημερώνονται οι υπεύθυνοι, σε όποια απόσταση και να είναι σε πολύ σύντομο χρόνο.

Και αυτό χάρη στη δικτύωση που είχαν καταφέρει οι υπεύθυνοι με τους Αετόπουλα, Επονίτες και Εφεδροελασίτες

Ας πάμε τώρα στον κάθε ένα νεκρό εκείνης της νύχτας ξημερώνοντας18 του Απρίλη, της ημέρας 18 του Απρίλη το απόγευμα. και τέλος την 21 του Απρίλη που κλίνει ο κύκλος της μαύρης εκείνης Ανάστασης του 1944.

Όπως προαναφέραμε, Έγινε ένα σχέδιο από τους υπεύθυνους. Θανάση Τσουμένη, ο Βασίλης Ζάχος - Σαλαμπριά, Νίκο Λέγκα, Διονύση Δρακονταειδή, ο Κούλης Κυριακός, Ο Κώστας Σύρμπας και άλλους. Να απαγάγουν συνεργάτες και δοσίλογους, Γνωστούς για την εγκληματική τους δράση, που δρούσανε σαν τα SS εναντίων των Ελλήνων.

Όμως η επιχείρηση προδόθηκε και μάλιστα ήξεραν και το μέρος συνάντησής τους. Έτσι η Γερμανοί πλησίασαν πολύ κοντά χωρίς να γίνουν αντιληπτοί.

Με τα αποτελέσματα που αναφέρονται ποιο πάνω.  

Ας γνωρίσουμε τους, για πολλά χρόνια άγνωστους αλλά θυσιασθέντες, νεκρούς του αγώνα των Τρικαλινών πατριωτών εναντίων των κατακτητών Σκοπιμότητα; Αδιαφορία,

Έλλειψη σεβασμού σε αυτούς που θυσιάστηκαν, για την λευτεριά μας; για τα βλαστάρια που δεν λογάριασαν την τρυφερή ηλικία τους και μας την έκαναν χαλάλι. Αλλά και τους επιστήμονες, τους βολεμένους, να αφήσουν σε εμάς κληρονομιά την θυσία τους, ότι και να πεις λίγο είναι.

*****

1) Ο πρώτος νεκρός εκείνο το μαύρο Πάσχα, είναι ο Βαγγέλης  Χρ. Στάμος

γιος του Παπαχρήστου Στάμου που ήταν παπάς στο χωριό τους.

Ο Βαγγέλης γεννήθηκε το 1919 στον Πύργο Τρικάλων και ήταν αγροτόπαιδο. Νέος γενναίος  Ήταν όπως ομολογάνε όσοι τον γνώριζαν γεροδεμένος σωστό παλληκάρι που τον φόβο δεν τον είχε γνωρίσει. Εντάχτηκε από τους πρώτος στην ΕΠΟΝ και σαν εφεδροελασίτης, έδειξε ευθύνη και αποφασιστικότητα για αυτό και τον εμπιστεύονταν οι σύντροφοί του, Περιμένοντας να επιστρέψουν εκείνοι που είχαν αναλάβει να φέρουν σε πέρας την αποστολή τους περίμεναν εκεί που είχαν δώσει ραντεβού στο μαντρί του Στάμου. Αντί  να έρθουν οι δικοί τους ήρθαν οι Γερμανοί, έριξαν φωτοβολίδες και άρχισαν να ρίχνουν, και ορισμένοι πλησίαζαν να τους πιάσουν. Ό Βαγγέλης χωρίς καν να σκεφτεί άρπαξε το Αυτόματο και μαζί του και Ο Γιώργος Ρόγκας άλλο ψυχωμένο παλληκάρι έβαλαν εναντίων των Γερμανών και σαν ταμπούρι είχαν τις κοπριές από το μαντρί. Και αυτό για να δώσουν χρόνο, στους άλλους να φύγουν, Με τις πρώτες ριπές σκοτώνουν τον πολυβολητή των Γερμανών, Οι γερμανοί σαστίζουν οπισθοχωρούν, εκεί στην σύγχυση, φωνάζει να φύγουν όλοι το ίδιο λέει κα στον συναγωνιστή του το Γιώργο τον Ρόγκα  αφού βγήκε και τελευταίος από το μαντρί, σύρθηκε να απομακρυνθεί και ο ίδιος. Μια ριπή όμως τον ξάπλωσε και το άφησε χωρίς πνοή, και ήταν ο πρώτος νεκρός εκείνου του μαύρου Πάσχα της πόλης μας. ο 25χρονος Βαγγέλης το παλληκάρι του Κόκκινου Πύργου. Ο ατρόμητος Βαγγέλης Στάμος δεν είδε το ξημέρωμα της άλλης μέρας. Εκεί τον βρήκαν οι δικοί του την άλλη μέρα και ο παπάς πατέρας του, έθαψε το βράδυ το παιδί του στο νεκροταφείο του χωριού του με σύντομη νεκρώσιμη ακολουθία. Πάγωσε το χωριό στο άκουσμα της τραγικής είδησης.

Όμως ο Βαγγέλης έγινε το πρώτο φωτεινό αστέρι εκείνο το Πάσχα και από τότε φέγγει και οδηγεί τα βήματά μας.

Αιώνια και τιμημένη η μνήμη σου  Βαγγέλη Χρήστου Στάμου

*****

2) Βασίλης Χρήστου Ευθυμίου αγροτόπαιδο Επονίτης γεννήθηκε το 1922

Ο Βασίλης είναι το δεύτερο αστέρι που προστέθηκε στον Γαλαξία των ΗΡΩΩΝ μετά

τον Βαγγέλη Στάμο το βράδυ της δευτέρας μέρας του Πάσχα στο μαντρί του Στάμου.

Ο 22χρονος Βασίλης είχε γυρίσει μαζί με τον Αχιλλέα  Νταούλα, από αποστολή που τους είχε στείλει ο Νίκος Λέγκας. Και η αποστολή ήταν να φέρουν πόσιμο νερό στους συγκεντρωμένους το βράδυ εκείνο στο μαντρί του Στάμου που ήταν μεταξύ Πυργετού και Κόκκινου Πύργου Τρικάλων.  Όταν γύρισαν στο μαντρί με το νερό βρήκαν πολλούς Εφεδροελασίτες που ετοιμάζονταν να φύγουν. Και τους μικρούς ΕΠΟΝΙΤΕΣ δεν τους ήθελαν εκείνο το βράδυ. Ήταν τα πράγματα δύσκολα αλλά ετούτα τα άτομα δεν χαμπάριαζαν τι είναι φόβος, ήταν νωπές ακόμα οι μνήμες από την επανάσταση του 1821 Από την Απελευθέρωση των Τρικάλων από τους Τούρκους το 1881. Έβλεπαν τον εαυτό τους να περπατούν δίπλα με τους φουστανελοφόρους , με τα καρυοφύλλια και τις πιστόλες, να προστατέψουν τα ιερά και όσια την Πατρίδα τους. Αλά και από το Αθάνατο ΕΠΟΣ του 40. Η μελανή ακρίδα που είχε έρθει απρόσκλητη στον τόπο μας, χωρίς αφορμή να σκλαβώσουν την Πατρίδα μας, είχε καταντήσει ανυπόφορη την ζωή των κατοίκων της, και με τόση ιστορία δεν άντεχαν την σκλαβιά. Ο τρόπος που τα διηγούνταν οι μεγαλύτεροι που έζησαν, κάποιες από  εκείνες τις στιγμές, οι ηρωισμοί τα κατορθώματα Τους είχαν χαράξει ανεξίτηλα στην καρδιά τους, την αξιοπρέπεια της Ελλάδας, Μα και η λευτεριά δεν χαρίζεται, προστατεύεται και αν κινδυνέψει δίνεις και την τελευταία ρανίδα του αίματός σου να μην χαθεί. Έτσι έμαθαν, έτσι έμαθαν έτσι θυσιάστηκαν. Ο Βασίλης, όπως και πολλοί ακόμα νέοι Επονίτες.

Πέρασαν πάνω από τρεις και κάτι ώρες μετά τα μεσάνυχτα όταν οι γερμανοί τους μπλόκαραν, αρχίζοντας να ρίχνουν φωτοβολίδες και να τους πυροβολούν.

Ο Γιώργος Ρόγκας με τον Βαγγέλη Στάμο απάντησαν στα πυρά σκοτώνοντας τον

Οπλοπολυβολητή τους. Πάνω στην σύγχυση  των γερμανών που οπισθοχώρησαν ήταν η ευκαιρία να φύγουν όλοι να σωθούνε.  Το αυτόματο του Βαγγέλη, που τους είπε φύγετε σαν καλύπτω σίγησε, ο Βαγγέλης δεν μπορούσε να τους προστατέψει άλλο είχε ανεβεί στα ουράνια. έτρεξε ο Βασίλης να πηδήξει το φράχτη όμως μια ριπή τον πέτυχε πάνω στον φράχτη του μαντριού πριν τον περάσει και τον σκότωσε. Την άλλη μέρα τον βρήκαν οι δικοί του πάνω στο φράχτη. Τον πήραν και τον έθαψαν το βράδυ κρυφά στο νεκροταφείο του χωριού του. 

Ο Βασίλης είναι ο δεύτερος νεκρός και ήταν μόλις 22 χρονών. Έτσι γεμάτος νιάτα,

Γεμάτος όνειρα, αλλά παιδί όμως ατρόμητος, δεν λιποψύχησε, πήγε δίπλα στον Βαγγέλη και άρχισαν να δημιουργούν τον γαλαξία των Τρικαλινών Ηρώων στον Ουρανό, με τους νεκρούς που συνεχίστηκαν.

Τιμή και δόξα στο παλληκάρι και η μνήμη του αιώνια.

ΤΣΟΥΜΕΝΗΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ( Φαρμακοποιός ) 

 Γεννήθηκα το 1911 στα Τρίκαλα  Σπούδασε Φαρμακοποιός

για να αναλάβει το Φαρμακείο του Πατέρα του, Βαγγέλη Τσουμένη

Από τα πρώτα φοιτητικά του χρόνια εντάχτηκε στις γραμμές του ΚΚΕ.

Ένα είναι γεγονός εκείνον τον καιρό στις τάξης του ΚΚΕ είχαν ενταχτεί, άνθρωποι

που ονειρεύονταν μια άλλη σχέση μεταξύ των ανθρώπων. Ήταν η εποχή που η γνώση στρατεύονταν για την καθοδήγηση. Όλοι ξέρουν πως ο Θανάσης Τσουμένης ήταν από τους ποιο μορφωμένους. Οι πανανθρώπινες αξίες ήταν φαίνεται για την εξουσία κίνδυνος μεγάλος, κινδύνευαν να φανεί η μετριότητά τους. Γιατί πως αλλιώς να το ερμηνεύσεις πως ένας λαμπρός επιστήμονας, χορτάτος, με γνώσεις πάνω από τους διώχτες του, με έτοιμη την δουλειά, χωρίς να του λείπει τίποτα, Να καθίσει και να απολαύσει όλα τα καλά του κόσμου που τότε του προσφέρονταν, Αυτός να θέλει να αγωνιστεί για τον άνθρωπο, του μόχθου, της βιοπάλης, του λειψού μεροκάματου, να τον κάνει, ίσως και καλύτερο αν αξίζει. Αυτός ο Λαμπρός λοιπόν επιστήμονας ο άδουλος πατριώτης τα διάθεσε όλα στον αγαπημένο του τόπο, αλλά και τους κατοίκους του. και στα 33 του χρόνια έδινε και την ζωή του για την λευτεριά και την αξιοπρέπεια της Πατρίδας του. Πιστός και ακλόνητος στις ιδέες του, συλλαμβάνεται από την δικτατορία του Μεταξά και κλείνεται από 1936 στην Ακροναυπλία. Εκεί συναντά όλους τους σημαντικούς ανθρώπους της εποχής κρατούμενοι και αυτοί, όμως μακριά από τον Λαό. Έτσι είχε αποφασίσει το δικτατορικό καθεστώς. Οι σημαντικοί να φυλακίζονται, θαρρούσαν ότι φυλακίζοντας τους ανθρώπους φυλακίζεις και τις ιδέες. Και την σκέψη. Το 1943 μήνα Αύγουστο κρατούμενος ακόμα στις φυλακές της Κέρκυρας τώρα, παραδομένοι στους κατακτητές ενώ τον ετοιμάζουν για την Ιταλία, δραπετεύει και έρχεται στα Τρίκαλα. Τον επόμενο μήνα θα παραδοθεί η Ιταλική Μεραρχία Πινερόλο θα δυναμώσει ο ΕΛΑΣ. Στον επόμενο μήνα ο Θανάσης Τσουμένης γίνεται εκπρόσωπος του ΚΚΕ στην Νομαρχιακή επιτροπή του ΕΑΜ Τρικάλων με την ιδιότητά του αυτή γυρίζει τα χωριά για να ενημερώσει τον λαό και να μπορέσει να σπάσει την τρομοκρατία που έσπερναν οι χαφιέδες, οι τριεψιλίτες, οι συνεργάτες των κατοχικών στρατευμάτων. Ο ίδιος έβλεπε πως το τέλος των κατακτητών είναι κοντά, οργανώνει τους νέους και τους καθοδηγεί. Μαζί με τους συναγωνιστές του, Νίκο Λέγκας, Βασίλη Ζάχο, Κούλη Κυριακό, Διονύση Δρακονταειδή.  Κρατούν τους πατριώτες σε εγρήγορση. Το βράδυ αυτό 17 του Απρίλη στο ραντεβού στο μαντρί του Στάμου είναι παρόν. Όταν οι Γερμανοί τους κύκλωσαν προσπαθώντας να πηδήξει το φράχτη μια σφαίρα τον χτυπά στον αυχένα, θα τον μεταφέρουν στο Νοσοκομείο Τρικάλων, εκεί θα ζητήσει να δει τον Αρχιπροδότη  Χρήστο Μαντζιούκα, Ο Μαντζιούκας τον επισκέφτηκε, τον ρώτησε τι τον θέλει. 

Μνημείο παλικαριάς, πατριωτισμού, αυταπάρνησης και αυτοθυσίας. Τα τελευταία λόγια του. παρακαταθήκη για τις γενιές που ακολουθούν, Δώσε μου ένα πιστόλι να σε σκοτώσω, να ξεβρομίσει ο τόπος κάθαρμα από σένα. Μετά από λίγο πέθανε.

Για να γίνει το τρίτο αστέρι στον γαλαξία που είχε χαράξει όταν ανέβηκε πρώτος ο Βαγγέλης Στάμος και τον ακολούθησε ο Βασίλης  Ευθυμίου.

Έτσι 33χρονος ο Θανάσης Τσουμένης ένα ακόμα αστέρι στο γαλαξία των Ηρώων. Αιωνία και άσβεστη η μνήμη του.

******

Έχουν πιάσει πολλούς, τους μαζεύουν στο σχολείο του Πυργετού, από αυτούς με την βοήθεια των χαφιέδων διαλέγουν τους 5 ΕΠΟΝΙΤΕΣ:

1) Μπριάζη Ιωάννη 29 χρόνων

2) Στεργιόπουλο Κωνσταντίνο 27 χρόνων

3) Γατσά Στέργιο 24 χρόνων

4) Τσανάκας Απόστολος 22 χρόνων

5) Σύρμπας Κώστας 22 Χρόνων.

Δεν ήταν τυχαία η επιλογή, ήξεραν οι συνεργάτες των καταχτητών ποιους ακριβώς διάλεγαν για το μεγάλο τους ταξίδι, Ήταν τα παιδιά που σαν γνήσια Ελληνόπουλα είχαν τάξη ακόμα και την ζωή τους για την απελευθέρωση της Πατρίδας τους και σήμερα ήταν η ημέρα που θα την πρόσφεραν. Με διαδικασίες αστραπής πήραν δήθεν μαρτυρίες από κατοίκους, πήραν υπογραφές από επωνύμους Τρικαλινούς και τα παιδιά την ίδια μέρα οδηγήθηκαν στο μαδέρι που είχε κρεμασμένες 5 θηλιές.

Εκεί το απόγευμα της 18 του Απρίλη του 1944 γράφτηκε ο επίλογος για τα

Πέντε (5) παλληκάρια τους αγωνιστές της αντίστασης.

Έτσι πέντε νέα αστέρια πήγαν να προστεθούν στον γαλαξία των μαρτύρων.

Όμως δεν σταμάτησε εδώ το κακό του μαύρου εκείνου Πάσχα, δύο ακόμα επίλεκτα μέλη της Τρικαλινής κοινωνίας ήταν στην σειρά να συμπληρώσουν τα απάνθρωπα ένστικτα, ήθελαν και άλλο αίμα, δεν είχε κορεσθεί η δίψα τους.Είχαν στα υπόγεια του Ταμείου στην οδό Απόλλωνος τους δυο συλληφθέντες από την μέρα του μπλόκου.

9) Ήταν ο Νίκος Λέγγας 

( Ανώτερος υπάλληλος Γεωπόνος της Διεύθυνσης Γεωργίας Τρικάλων)  

Ο Νίκος Λέγγας γεννήθηκε το 1906 στα Τρίκαλα, σπούδασε γεωπόνος στη μέση Γεωπονική σχολή της Λάρισας όπου εκεί συνάντησε και τον Θανάση Κλάρα από την Λαμία και συνδέθηκαν με φιλία αδελφική, Ο Θανάσης Κλάρας είναι ο μετέπειτα αρχικαπετάνιος του ΕΛΑΣ ο ΑΡΗΣ Βελουχιώτης. Σαν γεωπόνος μέσης σχολής διορίστηκε σε ηλικία 17 χρονών στο Κιλκίς. Ορφανός από πατέρα ο Νίκος αναγκάστηκε από μικρό παιδί να μπει στην βιοπάλη. Η δίψα όμως για γνώση, δεν σταμάτησε, φωτισμένος καθώς ήταν και άριστος της Μέσης σχολής Γεωπονίας Λάρισας  μπορούσε να συνεχίσει ανώτερες σπουδές στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Αυτό και έκανε το 1930 γράφτηκε στην Ανωτάτη γεωπονική σχολή Αθηνών όπου και πήρε το πτυχίο του το 1934 ( Εκεί στο Πανεπιστήμιο γνωρίστηκε και με τον αργότερα συναγωνιστή του Διονύση  Δρακονταειδή και συνδέθηκαν με άρρηκτη φιλία. όπως είχε κάνει και με τον Άρη Βελουχιώτη. Και λες και μια καινή μοίρα τους ξανασυνάντησε και στην Τρικαλινή γη όλοι τους έγιναν λαμπερά αστέρια ) Μετά το πέρας των σπουδών του μετατέθηκε στην Γεωργική υπηρεσία της Νομαρχίας Τρικάλων σαν υποδιευθυντής και αργότερα σαν διευθυντής. Με την κήρυξε του πολέμου το 1940 επιστρατεύτηκε και επέστρεψε στην θέση του με την κατάρρευση του Μετώπου. Γεννημένος και μεγαλωμένος κοντά στον λαό εμπνευσμένος από πατριωτικά αισθήματα αλλά και ιδέες με πανανθρώπινες αξίες ο Νίκος Λέγγας δεν έμεινε αδρανής στη νέα τάξη πραγμάτων, έγινε οδηγός, καθοδηγητής, μπροστάρης, και ηγέτης του Τρικαλινού λαού μας. Γνωστός και σεβαστός από την θέση του, οι Τρικαλινοί των εμπιστεύτηκαν και τον ακολούθησαν. Στην αντιστασιακή οργάνωση της Πόλης ήταν ο υπεύθυνος του ΕΑΜ πόλης. Όταν το 1942 ήρθε σαν επόπτης Αγροτικής Ασφάλειας Τρικάλων, ο συμφοιτητής του, Διονύσης Δρακονταειδής μαζί διεύρυναν τον αγώνα εναντίων των κάθε είδος εχθρών που τότε δυστυχώς ήταν πολλοί. Ήταν οι Γερμανοί, οι συνεργάτες, οι Τριεψιλίτες οι Ρουφιάνοι, οι Χαφιέδες. Αλλά και κάθε είδος σκουπίδι. Την νύχτα εκείνη στο μαντρί του Στάμου όπως φαίνεται είχε την εποπτεία και την ευθύνη της επιχείρησης. Με τα γνωστά αποτελέσματα τον συνέλαβαν μαζί με άλλους συναγωνιστές τους, αυτούς τους δύο, Λέγγα & Δρακονταειδή τους οδήγησαν στα υπόγεια του δημόσιου Ταμείου τότε, και τους άφησαν να ζήσουν στα σκοτάδια άλλες δυο ημέρες Στης 21 του Απρίλη ημέρα Παρασκευή, Γιορτή για τον Ι. Ναό  ζωοδόχου Πηγή, Οι πιστοί θα πήγαιναν στην Εκκλησιά. Οι Γερμανοί τους φόρτωσαν σε ένα καμιόνι και πήγαν και τους εκτέλεσαν στο ανάχωμα του Πηνειού και όπως λένε προς το μέρος του Αγναντερού Αφού τους εκτέλεσαν τους έβαλαν στον ίδιο λάκκο.

Ο Νίκος Λέγγας όπως όλοι σχεδόν οι φωτισμένοι και εμπνεόμενοι από αξίες πανανθρώπινες. Δεν δημιουργούν οικογένειες για να μην τους λυγίσει, κανένας εκβιασμός. Απερίσπαστοι να προσφέρουν στα πανανθρώπινα ιδανικά.

Αυτό έκανε και ο Νίκος Λέγγας, ούτε τα δάκρια της μάνας ούτε τα παρακάλια συγκίνησαν τους Συνεργάτες των Γερμανών. Ο Νίκος έφυγε με την αξιοπρέπεια που ταιριάζει στους Ήρωες αφήνοντας κληρονομιά τους αγώνες του.

Αιώνια  Τιμή και σεβασμό Έτσι έγινε το  ένατο αστέρι στο γαλαξία των ΗΡΩΩΝ

Ο αδερφός του Αλέκος Λέγγας τον Οκτώβρη του 1944 όταν νικημένοι οι Γερμανοί  παίρνοντας μαζί τους και τα σκουπίδια που τους υπηρετούσαν. Ο ΕΛΑΣ δεν τους άφησε σε ησυχία, Στην Κοζάνη ο ΕΛΑΣ συνέλαβε τον τότε Νομάρχη Τρικάλων τον Πιπιλιάγκα και οδηγώντας τον η πολιτοφυλακή στις Φυλακές Τρικάλων, με ένα μαχαίρι ο μπάρμπα Αλέκος θέλησε να τον σκοτώσει γιατί ήταν ένας από τους υπεύθυνους, για τον θάνατο του αδελφού του. Τον έσωσε η Πολιτοφυλακή τον Νομάρχη. Ο Αλέκος Λέγγας  αδερφός του Νίκου για πολλά χρόνια ήταν ξεχωριστός φίλος ( έτσι θα τον πω γιατί μιλούσαμε σαν συνομήλικοι.) ήταν και ο ίδιος ένα ξεχωριστώ παλικάρι. Και έσωσε και πολλούς αγωνιστές. Ο Θάνατος το αδελφού το ήταν μεγάλο πλήγμα.

Ο πρώτος γιος του μπάρμπα Αλέκο φέρνει το τιμημένο όνομα του θείο του. Νίκος.

10) Ας πάμε τώρα και στον τελευταίο των εκτελεσμένων εκείνου το Πάσχα   

Είναι ο Διονύσης Δρακονταειδής επόπτης της Αγροτικής ασφάλειας Τρικάλων.

Γεννήθηκε το 1905 στο χωριό Χαβδάτα, κεφαλοχώρι, της Κεφαλονιάς, Σπούδασε Αγρονόμος. Από τα φοιτητικά του ακόμα χρόνια συνδέθηκε με ανθρώπους που το όνειρό τους ήταν μία καλύτερη και ποιο ανθρώπινη ζωή για τους κατοίκους ετούτης της χώρας, Ο αγώνας του δεν σταμάτησε ποτέ. Άνθρωπος που ήταν καθημερινά κοντά στα προβλήματα του λαού, Κι αυτός όπως και πολύ άλλοι πάσχιζαν να σηκώσουν ετούτο το λαό ποιο ψηλά, να δει ποιο μακριά και να καλυτερέψει την ζωή του. Το 1930 διορίστηκε στην Μακεδονία Το 1938 έγινε επόπτης Το 1940 παντρεύτηκε με την Ζακυνθινή Νανά Τριβιζά και απέκτησαν τον γιο τους Φίλιππο. Το 1942 μετατέθηκε στα Τρίκαλα σαν επόπτης της Αγροτικής ασφάλειας Τρικάλων,  όπου συνάντησε τον φίλο του Νίκο Λέγγα και μαζί με άλλους συνέχισε την αντιστασιακής τους δράση, Στο δικό του γραφείο γίνονταν οι συναντήσεις των ηγετικών στελεχών που ήταν στο οίκημα που ακόμα υπάρχει και τα παράθυρά του βλέπουν την κεντρική πλατεία. Το βράδυ του μπλόκου μαζί με τον Λέγγα και άλλους προσπάθησαν να γλυτώσουν όμως το πρωί τους συνέλαβαν τον κλείσανε μαζί με τον Νίκο Λέγγα στα υπόγεια του Δημόσιου Ταμείου στην οδό Απόλλωνος και χωρίς δίκη και απολογίες την ημέρα της Ζωοδόχου Πηγής τους εκτέλεσαν παρέα, στο Ανάχωμα του Πηνειού ποταμού από το μέρος του Αγναντερού και τους έβαλαν και στον ίδιο λάκκο.

Ό Διονύσιος Δρακονταειδής δεν έζησε να καμαρώσει τον γιό του Φίλιππα να τον βλέπει να μεγαλώνει. Και να γίνεται ένας σπουδαίος πεζογράφος και μεταφραστής  Όμως του άφησε προίκα τον θάνατό του, που είναι η υπέρτατη πράξη θυσίας για την αξιοπρέπεια τα δίκια και τον σεβασμό στα μεγάλα ιδανικά.

Τιμή και σε ετούτον τον Έλληνα που τον αγκάλιασε με στοργή η Τρικαλινή γη. Και που είναι το 10κατο αστέρι στον γαλαξία των ΗΡΩΩΝ που δημιουργήθηκε από Τρικαλινούς εκείνη την εβδομάδα. Την εβδομάδα μετά την Ανάσταση τον Απρίλη του 1944.

Αιώνια και άσβηστη η μνήμη του Κεφαλλονίτη αγωνιστή Διονύση Δρακονταειδή

που τον σκότωσε ο καταχτητής αλλά και η μισαλλοδοξία των ντόπιων καθαρμάτων,

*****

Σαν επίλογο θα πω την σκέψη μου, τελικά ποιοι είναι αυτοί που γεννιούνται ΗΡΩΕΣ – γεννιούνται ΜΑΡΤΥΡΕΣ, και το δώρο που λέγεται ζωή το θυσιάζουν το χαλαλίζουν το προσφέρουν, όχι για την δικιά τους ματαιοδοξία αλλά για τον άνθρωπο. Τον άνθρωπο που τον βλέπουν, να προσπαθεί να χορτάσει τα στομαχάκια από τα παιδάκια του, που η μοίρα του δεν του δίνει το χρόνο να δει πέρα από το καθημερινό, που η ζωή τους

είναι ένας ατελείωτος αγώνας επιβίωσης και ανασφάλειας.

 Και έρχονται και γίνονται ηγέτες του, άνθρωποι μιας άλλης τάξης, που δεν έχουν λόγο να υποφέρουν που δεν είναι άδειο το στομάχι τους. που είχαν τα μέσα να διαβάσουν, να μάθουν, ενημερωθούν, μα το σπουδαιότερο όλων, που νιώθουν υποχρέωση να καθοδηγήσουν, να τραβούν πρώτα αυτοί μπροστά, να δείχνουν το δρόμο με το παράδειγμά τους, για να τους ακολουθήσουν. Χρόνια πολλά και ετούτη η ιστορία ήταν στο σεντούκι της λησμονιάς που την έβαλαν, όσοι ήθελαν να ξεχαστεί.

Όμως λαμπερή και ωραία κάποια μέρα βγήκε από το σεντούκι και τύφλωσε τους σκοταδιστές και τους πλαστογράφους της ιστορίας μας.

Ο κουρνιαχτός από χρόνια έχει κατακάτσει όμως τρομαγμένοι ακόμα, από την φεγγοβολιά της, όσοι είναι στην πρώτη γραμμή της εξουσίας άφησαν και αφήνουν στοιχεία να χάνονται.

Και αν δεν βρίσκονταν ο σύντροφός τους Βασίλης Μπακάλης (Ασπροπόταμος)

να βάλει τα έξοδα για να στηθεί το ορειχάλκινο μνημείο των 5 επονιτών. Αλήθεια τι άλλο έπρεπε να γίνει για να αξίζουν την αναγνώριση της πολιτείας και του ΔΗΜΟΥ ξεχωριστά για τους αξίζει μια ζωή μνήμης, και ΟΧΙ λησμονιάς. Ακόμα θα γίνονταν μία εκδήλωση ντροπής για τους αγωνιστές που έδωσαν το πολυτιμότερο που είχαν, τα νιάτα τους την Ζωή τους τι άλλο είχαν να δώσουν για την Πατρίδα τους;

Ετούτη οι νεκροί τελικά, μνημονεύτηκαν έστω και αργά και θα μνημονεύονται και θα καμαρώνουν οι απόγονοι, δεν θα ξεχαστούν ποτέ. Η λησμονιά τώρα και ταφόπλακα στην μνήμη τους, θα είναι για τους χαφιέδες, τους συνεργάτες, και τους ρουφιάνους

Ακόμα και οι δικοί τους θα ντρέπονται να τους αναφέρουν.

Από τα δέκα άτομα που έφυγαν, με τον τραγικό τρόπο που έφυγαν, εκείνη την εβδομάδα μόνο οι δύο άφησαν πίσω απογόνους Ο Κώστας Στεργιόπουλος την κόρη του Μαρία Και ο Διονύσιος Δρακονταειδής τον Γιό του Φίλιππο.

Οι υπόλοιποι άφησαν τα αδέλφια τους να δώσουν το όνομά τους στα παιδιά τους,

να συνεχίσουν. Όμως έχουν και τον δικό μας σεβασμό Και στα δύσκολα, θα είναι το φως που θα μας οδηγεί Κάθε θυσία και ένα φως να περπατούμε στον τίμιο αγώνα

Αιώνια οι μνήμη τους Ο Γαλαξίας που δημιούργησαν στον ουρανό θα μας συντροφεύει. 

Μίμης Οικονόμου 15 Απρίλη 2016

         

                                            

Αγάπα με πουλάκι μου Τσάμικος Γιώργος Παπασιδέρης Κλαρίνο Νίκος Καρακ...

ΣΚΑΡΟΣ - Κλαρίνο Βαγγέλη Σούκα - βιολί Ηλία Αντωνάκη στο καλύβι που μεγά...