ΣΤΑΣΗ ΑΡΤΑΚΗ ΑΝΩ ΝΕΑ ΣΜΥΡΝΗ:

Σήμερα κατέβασα από τα ράφια της μνήμης μία μέρα σαν αυτή, μέρα Χριστουγέννων, μέρα που γεννά την ελπίδα. Μικρό παιδί δεν είχα γίνει 15χρονος, με κοντό παντελόνι και μόνος στην Αθήνα. Στάση Αρτάκη, Άνω Νέα Σμύρνη στην οδό Νίκης. Εκεί σε μία αυλή έμεινα. Στο σπίτι του αφεντικού μου τον Θανάση Δεφαράνο με τον μικρό του γιο, τον Γιαννάκη, την γυναίκα του Αλέκα, την αδελφή του με τον άνδρα της και την πολυμελή οικογένειά της. Αυτοί οι άνθρωποι με είχαν σαν παιδί τους, άλλες εποχές, Αλλά δεν χώραγα την ημέρα αυτή εκεί, δεν άντεχα αυτήν την μέρα τα γέλια, τα πειράγματα, τα τραγούδια. Αυτήν την μέρα, μέρα οικογένειας, μου έλειπε ο αδελφός, η μάνα, ο πατέρας. Μου έλειπε το χιονισμένο χωριό μου, τα χιονισμένα ελάτια, το τζάκι, το χάδι της μάνας, η γουρνοχαρά. Αυτά τα απλά τα καθημερινά τα ανθρώπινα, ακόμα και το μάλωμα της μάνας, μου έλειπε. Έτσι από το πρωί έφευγα με τα πόδια κατέβαινα στον Άγιο Γεώργιο στα Αρμένικα στου ΦΙΞ οδός Συγγρού και κατά το μεσημέρι έφτανα στην Ομόνοια. Εκεί ήταν μία ταβέρνα σε ένα υπόγειο Μασκωτίτσα την λέγανε. Η Ταβέρνα αυτή ήταν φθηνή, Μαθητές, σπουδαστές, εργάτες, όσοι δεν είχαμε οικογένεια τέλος πάντων τρώγαμε εκεί κάθε μέρα. Τις άλλες μέρες του χρόνου θαρρείς πως ήμασταν ένα πολύβουο μελίσσι γέλια πειράγματα συζητήσεις. Την ημέρα αυτή ενώ ήταν γεμάτο δεν άκουγες ούτε τις ανάσες μας. Η φωνή των γκαρσονιών έσπαγαν κάπου, κάπου την σιωπή. Όλοι ήμασταν βυθισμένοι στις σκέψεις μας που πήγαινα έρχονταν, πήγαιναν έρχονταν χωρίς τελειωμό και ο αναστεναγμός έβγαινε και αυτός αθόρυβος αλλά πόναγε, πόναγε πολύ… Πήρα το τραίνο και ξεκίνησα για το τέρμα μα όταν έφτασα δεν υπήρχε σταθμός. Αυτοί που είχαν αναλάβει την εργολαβία να τον φτιάξουν τον πούλησαν και τώρα είμαστε χωρίς σταθμό. Τότε τουλάχιστον υπήρχε η Μασκωτίτσα.. ΜΙΜΗ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ.