Ποίημα του Μίμη Οικονόμου:
ΣΤΟΝ ΠΑΤΕΡ ΑΝΥΠΟΜΟΝΟ & τους μικρούς ΠΑΠΑΔΕΣ
ΤΟ ΡΑΣΟ στους ΑΓΩΝΕΣ του ΛΑΟΥ:
Έτσι απλά ξεκίνησε, απ’ τους στενούς τους δρόμους
πέρασαν τότε λιγοστοί με όπλα εις τους ώμους.
μικρές γενειάδες είχανε, αράδες φυσεκλίκια
και τρίζανε στο βήμα τους του δρόμου τα χαλίκια.
Είχαν στο βήμα τους θυμό, στο βλέμμα τους αχτίδα
και στο τραγούδι λεβεντιά, όνειρο και ελπίδα.
αντιλαλούσε στις πλαγιές σε όλα τα δρομάκια
οι κάτοικοι τους χαίρονταν χτυπώντας παλαμάκια.
Εσύ το ράσο φόραγες, σαν πέρναγες στις ρούγες
ανέμιζε, ο λόγος σου άνοιγε τις φτερούγες.
Και πέταγαν τα όνειρα, και οι καρδιές καβούκια,
συμμάζευαν το λόγο σου τον κλείναν σε σεντούκια..
Στο ένα χέρι το σταυρό, στο άλλο αραβίδα
κάθε ματιά σου κεραυνός, και καθ’ λέξη οβίδα.
Το πετραχήλι στο λαιμό, και τα σπαθιά ζωσμένα,
μας ξύπνησες ηρωικά, όνειρα ξεχασμένα.
Το καλιμάφχι σου στραβά, και χιαστή τις σφαίρες
μαζί σου ζήσαμε και εμείς τις δοξασμένες μέρες.
Εκεί ονειρευτήκαμε, για όλη την υφήλιο,
να φύγουν νύχτες και σκιές, να βρούμε πάλι Ήλιο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου