Είναι ετούτη η ΧΩΡΑ ΜΟΥ;

ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ Η ΧΩΡΑ ΜΟΥ

Τ’ είναι τούτο που συμβαίνει μες την χώρα του Ομήρου

Όλα έχουν σταματήσει τίποτα δεν φέρνει γύρω.

Να! οι Κάμποι χέρσοι είναι, δεν τους έχουν καλλιεργήσει

Όλα τάχουν παρατήσει   και μας έχουνε οργίσει.

Τα χωριά έχουν αδειάσει, έχει φύγει η νεολαία

νόμιζαν μέσα στις πόλεις, θα περνούσανε ωραία.

Δεν θα έσκαβαν χωράφια, θα δουλεύουν κάθε μέρα,

όχι όμως μες τον Ήλιο στην βροχή και στον αέρα.

Άδειες είναι οι πλατείες στα χωριά μας τα βουνίσια

οι πλαγιές χωρίς κοπάδια, τα σπανά, μα και τα ίσια.

Αγελάδες δεν μουγκρίζουν ούτε γίδια πια βελάζουν

Ούτε σκύλοι αλυχτάνε, ούτε πια βοσκοί φωνάζουν.

Έχει μείνει η υπερηφάνεια  στα βουνά τα δασωμένα

ούτε λύκοι δεν υπάρχουν, είναι όλα ερημωμένα.

Τσοπανόπουλα κι εργάτες και αγρότες φύγαν όλοι

παρατήσανε τι είχαν και μαζεύτηκαν στην πόλη.

Μεροδούλι Μεροφάι μα και τίποτα δεν μένει

και κανείς δεν τους μιλούσε ήτανε, για όλους, ξένοι.

Η ζωή που ονειρευτήκαν δεν την βρήκαν οι βουνίσιοι

νόμιζαν εδώ θ’ αράζαν και θα ήταν  όλοι ίσιοι.

Μες τις πόλεις τους μαυλίσαν μα δεν είδανε τι φάκα

χάσανε την λευτεριά τους, πάθανε μεγάλη πλάκα.

Τώρα σκέφτονται τι κάναν χάσαν τα νοικοκυριά τους

χάσανε και την σειρά τους πουχαν τότε στα χωριά τους.

Τα φρου, φρού και τα λαμένια, όπου θάχαν οι καημένοι

ήταν όνειρο και πάει, τώρα είναι πικραμένοι.

Και δεν ξέρουν τι να κάνουν με την τόση ανεργία

δεν γεμίζει η κατσαρόλα, μοναχά με απεργία

Να γυρίσουν στα χωριά τους; έχουν όλα πια ρημάξει,

δυο γενιές απ τα παιδιά τους, η ζωή τους έχει αλλάξει.

Κι οι καμπίσιοι στα χωριά τους, απ’ την πόλη  δεν γυρίζουν

μένουν χέρσα τα χωράφια, και αδιάφορα σφυρίζουν.

Την ευλογημένη γη μας, που για όλους μας καρπίζει

αν προσέξουν ποιοι την έχουν, την ζωή μας θα φροντίζει..