αχ αυτές οι θύμησες

      Αχ αυτές οι θύμησες:

Αχ αυτές οι θύμησες σαν νέφος με τυλίγουν

και με πηγαίνουν μακριά πίσω στα περασμένα

σαν τον κισσό με τύλιξαν, δεν λένε και να φύγουν

και σε σοκάκια με γυρνούν που τάχω ξεχασμένα.

Ήταν της νιότης οι γιορτές, τα γέλια, τα τραγούδια

ποίος τα θυμάται τώρα ποια, τσιμέντο έχουν γίνει

τόσες αλάνες, οι  αυλές, και πουθενά λουλούδια

οι γειτονιές χαθήκανε, έχει και κάτι μείνει; 

Λέω κι’ εγώ στις θύμησες, πως να σας τραγουδήσω

οι φίλοι μου χαθήκανε τα στέκια τάχω χάσει.

απ’ τα ωραία που ήτανε τι έχω ν’ αντικρίσω

και τα δρομάκια τα παλιά τα έχω πια ξεχάσει.

Όταν ασπρίσουν τα μαλλιά και η δροσιά στεγνώνει

η μνήμη από την ζήση μας πολλές φορές 

και δεν θυμάται τα παλιά κι ως της ζωής την άκρη

σβήνουνε όσα έζησες. Μα μένει ένα δάκρυ.

Μίμης Οικονόμου. Οκτώβρης 2002