Στουρναραίικα το Χωριό μου:

Στουρναραίικα το χωριό μου

Στουρναραίικα το Χωριό μου:
                       του   Μίμη Οικονόμου

Χωριό μου όμορφο που ‘σαι γνωστό απ των κλεφτών τα χρόνια ακόμα

χωριό μου όμορφο αγαπημένο ήρθα και φίλησα τ’ άγιο σου χώμα.

Μένεις αγέραστο με τα ελάτια με τα βουνά σου και τις πλαγιές

κοιτάνε αχόρταγα τα δυο μου τα μάτια τα τόσα σου κάλλη, τις ρεματιές.

Πόσα και πόσα δεν μου θυμίζουν σαν γκιζερούσα που ‘μουν παιδί

όταν γυρνούσα πλαγιές και στάλους κάθε σου λάκα κάθε μαντρί.

Και το εξωκκλήσι πάνω στο λόφο μες τα ελάτια άσπρο βαμμένο

μικρή καμπάνα στην άκρη του, έχει, σταυρό σε βράχο πάνω στημένο

Κέδρα και φτέρες πέτρες και σάρες, βράχοι που σκίζουν τον Ουρανό.

Φύλακας είναι στο εξωκκλήσι, στη λάκα φράχτης και σιγανό 

έχει αεράκι, φιλτραρισμένο από τα μούσκλια. Κρύες πηγές

να ξεδιψούνε ζώα κι’ ανθρώποι, βάλσαμο ήταν και στις πληγές

Τώρα αγναντεύω και τα Κοφίνια, ποιο πάνω είναι το Μαυροπούλι

σύναξης χώρος Καπεταναίων, κάποτε, ήταν  και καραούλι.

Διάσελο, Σακάτικο, η Γκούρα, το Αυγό, Κι’ οι σκέψεις μου, πολλές,

ξυπνούν οι αναμνήσεις, εικόνες στο μυαλό μου, έρχονται θολές.

Σκαρνάνε τα κοπάδια και βόσκουν, απλωμένα, χορτάρι τραγανό

κουδούνια αντηχούνε, φλογέρα κι’ ο τσοπάνης παίζει στο Σπανό.

Με την ματιά χαϊδεύω την άπλα, όπου έχεις, την τόση ιστορία

θα έρχομαι κοντά σου χωριό αγαπημένο στην καθ’ ευκαιρία

Χωριό, μου έχεις λείψει, και τώρα αγρικάω τις τόσες σ’ ομορφιές,

τα σπίτια σου χαζεύω, οι κήποι ανθισμένοι σαν νάνε ζωγραφιές.

Η πέτρινη Εκκλησιά σου και δίπλα το σχολείο πως ήτανε παλιά.

Πλάτανος και πλατεία, η βρύση του στη ρίζα, στο πλάι τα σκαλιά

.