Εκεί το κλαρίνο του Νίκου Καρακώστα τους άρπαζε τους σήκωνε και τους στροβίλιζε σε κόσμους μαγικούς αέρινους μοσχοβολιστούς και τους διασκέδαζε. Εκεί το 1955 σε ένα αποκριάτικο γλέντι σε ένα ξεφάντωμα από αυτά που ο Νίκος Καρακώστας ήξερε να δημιουργεί εκεί πάνω στο πάλκο άφηνε την τελευταία του πνοή. Ήταν 27 Φεβρουαρίου του 1955 όταν το κλαρίνο του Καρακώστα σίγησε. Πάνω στην πλάκα του τάφο του ζήτησε να του γράψουν. Εγώ φτωχός γεννήθηκα φτωχός και θα πεθάνω μα μερακλής να γράψετε στον τάφο μου απάνω. Όταν ο Νίκος Καρακώστας έφυγε ήταν μόνο εβδομήντα χρονών. Όμως μας άφησε παρακαταθήκη τις αξεπέραστες εκτελέσεις τόσο σε σόλο, όσο και σε συνεργασία με τους μεγάλους εκείνης της εποχής τραγουδιστές. Γιώργο Παπασιδέρη, Γεωργία Μητάκη, Γιώργο Νάκο, Μιχάλη Καλέργη, Ρίτα Αμπατζή, Ρόζα Εσκενάζυ και άλλους λιγότερο γνωστούς. παντού όμως η σφραγίδα του είναι εμφανής. Ο Νίκος Καρακώστας μαζί με το Γιώργο Ανεστόπουλο και τον Νίκο Ρέλλια, που αυτός έγραψε και πολλά τραγούδια στην Αμερική με άλλες μεγάλες φωνές εκεί που εκπροσώπησαν την Ελλάδα μας τα ξενιτεμένα παιδιά της στα πέρατα επάξια, έχουν τις περισσότερες συμμετοχές στα πριν την Κατοχή και μέχρι το 1950 που η ηχογραφήσεις γίνονταν σε κέρινες μήτρες και μπροστά σε κείνα τα χωνιά. Και ακολουθεί ο Βάγιος Μαλλιάρας και ο Τάσος Χαλκιάς, ο Βασίλης Μπατζής ο Βασίλης Σαλέας. και ο Βασίλης Σούκας. και πολλά ακόμα κλαρίνα από Ρούμελη και Ήπειρο Η Παρουσία του Νίκου Καρακώστα στα δημοτικά μας τραγούδια με το ξεχωριστό παίξιμο έχει μια επάρκεια που δεν την συναντάς εύκολα. Το παίξιμο του απαλλαγμένο από τσαντιρορυθμούς, από άχρηστα στολίδια δονούν την ψυχή μας, μας ταξιδεύουν σε κόσμους μαγικούς μας απογειώνουν. Είναι μεγάλος καλλιτέχνης γι’ αυτό οι εκτελέσεις του είναι αξεπέραστες. Και σαν οικογενειάρχης ήταν επιτυχημένος τα μισά από τα παιδιά του σπούδασαν και μάλιστα δυο του παιδιά έφτασαν στο βαθμό του Στρατηγού και του Πτέραρχου. Στο τέλος τα παιδιά του, του είχαν εξασφαλίσει εισόδημα να μην δουλεύει. Όμως το μεράκι που πάντα τον ακολουθούσε δεν τον άφηνε. Έτσι ο χάρος τον ξεγέλασε και τον πήρε πάνω σε μια ευτυχισμένη στιγμή, πάνω σε γλέντι. Και με τους φίλους και συνεργάτες του ήταν αγαπητός και ανοιχτόκαρδος. Ποτέ του δεν πρόδωσε δεν στεναχώρησε και δεν πίκρανε φίλο του. Σήμερα που το δημοτικό τραγούδι μπαίνει και στο ακουστικό μενού των νέων μας όλοι ψάχνουν να μάθουν τη τέλος πάντων είχε αυτό το παλιό δημοτικό τραγούδι που δεν έχουν τα σημερινά. Είναι εύκολο να το πεις Οι παλαιότεροι βρίσκονταν σε άμεση επαφή με τους καημούς και τα μεράκια, τους πόθους και τις λαχτάρες του λαού μας. Έβλεπαν άκουγαν και τραγουδούσαν. Οι οργανοπαίχτες κοιμόταν κι’ αυτοί δίπλα τους περνούσαν δίπλα τους έφταναν οι ανάσες τους κοντά τους και μαζί με το φυσικό περιβάλλων οι δοξαριές του βιολιού, οι νότες του κλαρίνου και το παίξιμο του λαούτο είχαν το πάντρεμα της φύσης. Σήμερα ακούν, βλέπουν, και ονειρεύονται μέσα στα κουτιά των πολυκατοικιών και δεν βλέπουν ούτε τα άστρα στον ουρανό πως λοιπόν να παίξει κάποιος το ίδιο;
Εκεί το κλαρίνο του Νίκου Καρακώστα τους άρπαζε τους σήκωνε και τους στροβίλιζε σε κόσμους μαγικούς αέρινους μοσχοβολιστούς και τους διασκέδαζε. Εκεί το 1955 σε ένα αποκριάτικο γλέντι σε ένα ξεφάντωμα από αυτά που ο Νίκος Καρακώστας ήξερε να δημιουργεί εκεί πάνω στο πάλκο άφηνε την τελευταία του πνοή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΉταν 27 Φεβρουαρίου του 1955 όταν το κλαρίνο του Καρακώστα σίγησε.
Πάνω στην πλάκα του τάφο του ζήτησε να του γράψουν.
Εγώ φτωχός γεννήθηκα φτωχός και θα πεθάνω
μα μερακλής να γράψετε στον τάφο μου απάνω.
Όταν ο Νίκος Καρακώστας έφυγε ήταν μόνο εβδομήντα χρονών.
Όμως μας άφησε παρακαταθήκη τις αξεπέραστες εκτελέσεις τόσο σε σόλο, όσο και σε συνεργασία με τους μεγάλους εκείνης της εποχής τραγουδιστές. Γιώργο Παπασιδέρη,
Γεωργία Μητάκη, Γιώργο Νάκο, Μιχάλη Καλέργη, Ρίτα Αμπατζή, Ρόζα Εσκενάζυ
και άλλους λιγότερο γνωστούς. παντού όμως η σφραγίδα του είναι εμφανής.
Ο Νίκος Καρακώστας μαζί με το Γιώργο Ανεστόπουλο και τον Νίκο Ρέλλια, που αυτός έγραψε και πολλά τραγούδια στην Αμερική με άλλες μεγάλες φωνές εκεί που εκπροσώπησαν την Ελλάδα μας τα ξενιτεμένα παιδιά της στα πέρατα επάξια, έχουν τις περισσότερες συμμετοχές στα πριν την Κατοχή και μέχρι το 1950 που η ηχογραφήσεις γίνονταν σε κέρινες μήτρες και μπροστά σε κείνα τα χωνιά. Και ακολουθεί ο Βάγιος Μαλλιάρας και ο Τάσος Χαλκιάς, ο Βασίλης Μπατζής ο Βασίλης Σαλέας. και ο Βασίλης Σούκας. και πολλά ακόμα κλαρίνα από Ρούμελη και Ήπειρο
Η Παρουσία του Νίκου Καρακώστα στα δημοτικά μας τραγούδια με το ξεχωριστό παίξιμο έχει μια επάρκεια που δεν την συναντάς εύκολα.
Το παίξιμο του απαλλαγμένο από τσαντιρορυθμούς, από άχρηστα στολίδια δονούν την ψυχή μας, μας ταξιδεύουν σε κόσμους μαγικούς μας απογειώνουν.
Είναι μεγάλος καλλιτέχνης γι’ αυτό οι εκτελέσεις του είναι αξεπέραστες.
Και σαν οικογενειάρχης ήταν επιτυχημένος τα μισά από τα παιδιά του σπούδασαν
και μάλιστα δυο του παιδιά έφτασαν στο βαθμό του Στρατηγού και του Πτέραρχου.
Στο τέλος τα παιδιά του, του είχαν εξασφαλίσει εισόδημα να μην δουλεύει.
Όμως το μεράκι που πάντα τον ακολουθούσε δεν τον άφηνε.
Έτσι ο χάρος τον ξεγέλασε και τον πήρε πάνω σε μια ευτυχισμένη στιγμή, πάνω σε γλέντι.
Και με τους φίλους και συνεργάτες του ήταν αγαπητός και ανοιχτόκαρδος.
Ποτέ του δεν πρόδωσε δεν στεναχώρησε και δεν πίκρανε φίλο του. Σήμερα που το δημοτικό τραγούδι μπαίνει και στο ακουστικό μενού των νέων μας όλοι ψάχνουν να μάθουν τη τέλος πάντων είχε αυτό το παλιό δημοτικό τραγούδι που δεν έχουν τα σημερινά.
Είναι εύκολο να το πεις Οι παλαιότεροι βρίσκονταν σε άμεση επαφή με τους καημούς και τα μεράκια, τους πόθους και τις λαχτάρες του λαού μας.
Έβλεπαν άκουγαν και τραγουδούσαν.
Οι οργανοπαίχτες κοιμόταν κι’ αυτοί δίπλα τους περνούσαν δίπλα τους έφταναν οι ανάσες τους κοντά τους και μαζί με το φυσικό περιβάλλων οι δοξαριές του βιολιού, οι νότες του κλαρίνου και το παίξιμο του λαούτο είχαν το πάντρεμα της φύσης. Σήμερα ακούν, βλέπουν, και ονειρεύονται μέσα στα κουτιά των πολυκατοικιών και δεν βλέπουν ούτε τα άστρα στον ουρανό πως λοιπόν να παίξει κάποιος το ίδιο;