Η ΓΙΑΓΙΑ ΜΟΥ, Η ΘΥΜΙΟΥΛΑ:

η Αδελφή της Θυμιούλας η Ελένη

     Η ΓΙΑΓΙΑ ΜΟΥ, Η ΘΥΜΙΟΥΛΑ:

            του Μίμη Οικονόμου

Στητή ορθή σ’ αντίκριζα γιαγιά μου κάθε μέρα,

όλα που σου συνέβησαν, τα είχες κάνει πέρα,

κρυφά φορές σκεφτόσουνα, και τα αναπολούσες

και μέσα από τις πίκρες σου κουράγιο ΣΥ αντλούσες.

Κάθε φορά που σ’ έβρισκα στον αργαλειό να υφαίνεις

σιγοτραγούδαγες γιαγιά, τον πόνο, να υπομένεις.

Είχε φερθεί η μοίρα σου πολύ σκληρά σε σένα,

τόσο σκληρά τόσο πικρά, σε άλλονε, κανένα.

Και προσευχόσουνα γιαγιά, έλεγες την υγειά μου

να ‘χω κι ας μου πήρε ο Θεός τα τρία τα παιδιά μου.

Τρεις γιους είχες γιαγιά ψηλούς σαν Κυπαρίσσια

σαν τους αητούς πετούσανε, η χάρη τους περίσσια

Πρώτα ο Σωτήρης έφυγε, στην Αλβανία πέρα

για την Πατρίδα χάθηκε φωνάζοντας ΑΕΡΑ.

Ο Γιώργος σου δεν άντεξε, πολλές οι ατυχίες,

νέο παιδί τον έχασες από τις κακουχίες.

Ό Τάκης  είχε μείνει πια, κρατώντας το τιμόνι,

όμως και αυτός αρρώστησε κι έμεινες τότε μόνη.

Εσύ γιαγιά δεν δείλιασες δεν πήγες σε κανένα

τον αργαλειό σου έστησες, υφαίνοντας τα ξένα

Μίμης Οικονόμου

μαλλινοσέντονα, πανιά, βελέντζες, και πατάκια

που στρώνανε και στόλιζαν, τούς τοίχους και τα τζάκια.

Λειψό το μεροκάματο, γιαγιά, μα τιμημένο

και με το αίμα της καρδιάς το είχες ποτισμένο.

Πόσοι δεν φάγαμε εκεί, πόσοι δεν κοιμηθήκαν

μα πόσοι όταν έφυγες γιαγιά σε θυμηθήκαν;

Λίγα μονάχα άτομα ήρθανε να σε κλάψουν

κι ένα κερί στον τάφο σου κάποια φορά ν’ ανάψουν.

Σήμερα μέρα του Χριστού το λέω για την Τάξη

λίγα απ’ τα ανίψια σου,  φερθήκανε εντάξει.

Σκύβω το γόνυ ευλαβικά γιαγιά αγαπημένη

τώρα κοντά στην Παναγιά να είσαι ευτυχισμένη....

Η γιαγιά μου η Θυμιούλα μία μάρτυρας της Ζωής

έχασε τα τρία παιδιά της και τον άνδρα της. όμως

έζησε και έφυγε με μεγάλη αξιοπρέπεια.

Της οφείλω την καρτερικότητα, τον σεβασμό,

την αξία της ζωής και του αγώνα.