ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ Η ΠΟΛΗ ΜΟΥ;

   

            ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ Η ΠΟΛΗ ΜΟΥ;

Πήρα τους δρόμους τους παλιούς και τα γνωστά σοκάκια 

είπα ας νιώσω όμορφα σαν τα παλιά βραδάκια

και στις χαρές τις παιδικές, να βρω εκεί παιδάκια

να τρέχουνε και να γελούν όπως τα ελαφάκια.

----      -----    -----

Περνώ από δω, πάω από κει, και γύρω μου κοιτάζω

αλλού θαρρώ πως βρίσκουμε αρχίζω και τρομάζω

στην Πόλη που μεγάλωσα και τώρα πια γεράζω

τίποτα πια δεν γίνεται, τίποτα να θαυμάζω.

-----     -----    ----    ---

Πούνε οι πλατείες πούχαμε, οι δρόμοι οι μεγάλοι,

οι ποταμοί οι καθαροί, που μας ζηλεύαν άλλοι

που ερχότανε στην Πόλη μας,  τώρα το μαύρο χάλι

έχει απλωθεί τριγύρω μας, μάς  πιάνει το κεφάλι.

----      ----     ----

Η Ασκληπιού  ρημάχτηκε, εκεί βιάζουν όλοι,

κανένας, Ναι, δεν νοιάζεται για τούτη δω την Πόλη

(στον δρόμο τα πεζόδρομα ) βαλαν καλά το φώλι.

Κι’ αναρωτιέσαι! προσκυνούν ; το κάθε πορτοφόλι.

----    ----      ----    ---

Τραπέζια, πέργολες παντού και μαγαζιά ακόμα.

Κιόσκια , Τσαντίρια, πλαστικά, πλακάκια δίχως χρώμα

κάθε πλατεία απάνθρωπη, Τσίκνα καφές και βρώμα.

Βλέπεις στραβά κι ανάποδα από το κάθε δώμα.

-----      -----     ----    ----

Χτίσανε κτίρια, μαγαζιά ακόμα και τσαντίρια

με νάιλον τα κλείσανε και δίχως παραθύρια.

Όνειρα πως ν’ αλέθουνε κάνουνε φροντιστήρια,

της απραξία της ζωής είναι τα εφαλτήρια.

----       -----     ----    ---

Τα καφενεία χάθηκαν και οι Ταβέρνες πάνε

όλα στο πόδι γίνονται, κι αν θέλουμε να φάμε

παίρνουμε κάτι έτοιμο γιατί πια δεν προπάμε.

Όλα μας φεύγουν χάνονται όλα μας κυνηγάνε.

-----     ------

Δεν φτάσαν όπως φαίνεται πεζόδρομοι και δρόμοι

και τις πλατείες κτίζουνε και οι πολεοδόμοι.

αλήθεια μες την Χώρα μας να λειτουργούν οι Νόμοι;

άραγε!  υπάρχει θέληση; υπάρχουν Αστυνόμοι;

----     ------      ----- 

Σιτάρι τώρα δεν γεννά κι’ ο βλογημένος κάμπος

και στάχυα δεν χρυσίζουνε στο βραδινό το θάμπος

και όλα απομακρύνονται και χάνονται, και  σάμπως

να μας ματιάστηκε ο ξακουσμένος Κάμπος.

-------      ------     -----

Γιατί μπαράκια έφτιαξαν, σκυλάδικα και άλλα

δήθεν να μας γλεντήσουνε με ονόματα μεγάλα.

Νεκροταφεία Φορτηγών μάρμαρα πέτρες ξύλα

όλα χαρμάνι έγιναν  πω! πω! Θεέ μου  νίλα.

-------      ------        -----

Όλα τα απαξιώσαμε, όλα,  και δεν πονάμε

ίσως να μας ναρκώσανε, ίσως!,  και δεν μιλάμε.

Κανένας μας δεν διαφωνεί ούτε και πολεμάμε.

Τι κατρακύλα ειν’  αυτή; που είμαστε που πάμε.

-----      ------      -----     ----

Θεέ μου ας έρθεις μια στιγμή, τον κόσμο να φωτίσεις,

κι’ αυτούς που έχουν την Αρχή όταν τους συναντήσεις

πες τους να βάλουνε μυαλό  την Πόλη να αγαπήσουν

και τότε οι ανάποδοι ας τους κατηγορήσουν...

Μίμης Οικονόμου

Οκτώβρης 2004.