Ω! μικροί Ευρωπαίοι ηγέτες

Ω! μικροί Ευρωπαίοι ηγέτες

!

Ω ! τι ανίκανοι Ταγοί, μικροί και τιποτένιοι

που κατοικούνε σήμερα στην ενωμένη Ευρώπη

βρωμιάς σκουλήκια, τρωκτικά, Ηγέτες μπακιρένιοι

Η κεντρική τους τράπεζα κόβει πολλές οκάδες

χαρτί χωρίς αντίκρισμα  μα βρίσκονται οι τρόποι

να δένουν χειροπόδαρα λαούς με τους χαλκάδες.

-------

Έχουνε αυτοκίνητα καράβια αεροπλάνα

ο πλούτος που παράγεται μένει σε λίγα χέρια

σ’ αυτούς που καταστρώνουνε, πάντοτε νέα πλάνα.

Όλα τα εκβιάζουνε να μην τους  εμποδίσεις,

ούτε ψιχία αφήνουνε, τα θέλουνε  ακέρια,

εξαθλιώνοντας λαούς κλέβοντας συνειδήσεις.

-------

Στη γηραιά μας Ήπειρο. Πια, η Δημοκρατία

δεν λειτουργεί όπως παλιά, έχει καιρό αρρωστήσει,

ρίζωσε η ανασφάλεια. Και η τρομοκρατία

πήρε μεγάλη έκταση. Μεγάλοι θώκοι τρίζουν

με δίχως όμως τους λαούς ποιος θα την αναστήσει!

Αφού, λείπουν οι άξιοι! ετούτους τους ορίζουν.

--------

Εφτακόσια εκατομμύρια είναι ο πληθυσμός σου

αλήθεια πως φοβήθηκες δύο εκατομμύρια!

αυτό της δημοκρατίας σου, είναι ο ορισμό σου;

Κράτη να κλείνουν σύνορα στους ταλαιπωρημένους;

Φοβούνται από τους άθλιους κακά πως θα ‘ρθουν μύρια;.

δεν βλέπουν την απόγνωση στους εξαθλιωμένους;.

--------

Οι πρόσφυγες είναι πληγή, που έχετε σεις, ανοίξει.

Γιατί πολέμους κάνετε σ’ όλα της γης τα μήκη.

Η Ειρήνη με τους πόλεμους ποτέ της δεν θα πήξη

και θα υπάρχουν πρόσφυγες, άνθρωποι πονεμένοι!

για να γλυτώνουν φεύγοντας απ την δικιά της φρίκη

Κι εσείς; μες την νιρβάνα σας! Μα είστε εξαρτημένοι.

--------

Αλήθεια; πως επιτρέψατε να γίνεται ανθρωπάκια,

να σας εξουσιάζουνε ανάπηρες ιδέες;

Να λειτουργείτε δηλαδή σαν τα στρατιωτάκια;

Ξέρετε πως στις χώρες σας; λιμοκτονούν εκείνοι!

Που ήταν νοικοκύρηδες που ‘χαν δουλειές σπουδαίες;

κι αν χάθηκαν τόσες δουλειές, δεν έχουτε ευθύνη;

-------

Εσύ Ευρώπη ξέρε το, μ’ αυτά που ως τώρα κάνεις

Να έχεις περισσότερους, φτωχούς και πεινασμένους

Αν θάρθει η καταστροφή ούτε που προκάνεις

και να σκεφτείς για το κακό, για όσες χώρες πλάθεις.

Απ τους φτωχούς που έφτιαξες και εξαθλιωμένους.

στον τρίτο τον Παγκόσμιο. Όπως παλιά, θα πάθεις.

Μίμη Οικονόμου